Together alone

Vanuit Brisbane typ ik hier het volgende (lange) stukje. Omdat mijn zus en haar vent langs kwamen in Australie hebben er van alles aan gedaan om hen te kunnen zien. Zij reisden namenlijk richting het noorden, terwijl wij in Tasmanie zaten. Wegens miscommunicatie lukte het niet om elkaar in Sydney te zien, de eerste twee dagen van hun geplande drie weken Australie. Dus hebben Wez en Wen erg veel appels geplukt om een ticket te kunnen kopen naar Brisbane. Wez blijft in Tasmanie om het appelseizoen bij boer Ryan nog even af te maken, en komt daarna ook deze kant op.

In de week voordat ik wegvloog, hadden we hier en daar nog een dagje vrij. Zodoende konden we op een doordeweekse dag, na 1 bin geplukt te hebben voordat het ging regenen, alsnog de chocoladefabriek bekijken (die was dus dicht het vorige weekend).
Een meisjesdroom die uitkwam: overal chocolade! We werden goed volgestopt voor en na de rondleiding, omdat helaas vanwege nieuwe regelementen er niets meer gegeten mag worden in de fabriek zelf. We moesten ook een haarnetje op, Wesley zelfs twee omdat hij zijn gezichtshaar ook moest verbergen! Hij leek net op mijn tandarts!!
In de fabriek werd het proces van chocolade maken helemaal uitgelegd. Zo weten we nu dat witte chocolade meer cocoaboter bevat dan donkere chocolade. Je weet maar nooit wanneer je deze info nog eens nodig hebt!
Na deze chocodag hebben we nog door Hobart rondgewandeld en de 2ehands retrokledingwinkel die Scotty ons had aangeraden, gevonden. De halve middag verkleedpartijtjes gespeeld in vintage kleding, echt ontzettend grappig! We leefden ons daar helemaal uit, zelfs Wesley bleek een echte shopaholic in zich te hebben!

De volgende dag was ik jarig en bereikte ik de respectabele(?) leeftijd van 26 jaar. We moesten die dag gewoon plukken, maar na werktijd was het tijd voor een feestje. Wez had lekker gekookt, de woonkamer van het hostel hing vol met ballonnen en de twee dochters van Jeff, die ook in het hostel verbijven, hadden een mooie tekening gemaakt.
Buiten werd het kampvuur opgestart en kreeg ik champagne en wijn om met iedereen te delen. En daarna de grote verassing: 4 taarten met kaarsjes erop!!! Wauw! Ik heb nog nooit zoveel taarten gekregen voor mijn verjaardag (ik wordt echt oud!!). Paco had met de twee meisjes 2 taarten gebakken en Wez had er ook twee gekocht, waaronder 1 met een afbeelding van alle Disneyprincessen (die hij stiekem voor zichzelf heeft gehaald, vanwege zijn grote jeugdliefde: de kleine zeemeermin). ;-P
Dylan (vernoemd naar Bob) speelde een leuk deuntje op de gitaar terwijl bijna alle mensen uit het hostel rond het kampvuur zaten. Het was een mooie verjaardag!
Bedankt ook lieve thuisblijvers, voor al jullie smsjes, (pogingen tot) telefoontjes en berichtjes!

Het weekend erna bezochten we de Targa, een autorace die zijn eindpunt had in Hobart. Een kleurige verzameling van glimmende Ferrari's, Porches, MG's en pitspoezen. De auto's kwamen een voor een binnengereden en de eigenaren kregen allemaal een medaille, waarna ze parkeerden en je de mooie en vaak antieke raceauto's en hun bestuurders van dichtbij kon bewonderen.

Toen werd het maandag en werd het tijd om mijn tas in te gaan pakken. Ongelooflijk moeilijk als je beseft dat we altijd van alles rondslepen in ons busje, en ik nu een selectie moest maken om mee te nemen in mijn grote rugtas. Het heeft me heel de dag gekost, maar 's avonds had ik uiteindelijk alles wat ik moest hebben, al was het allemaal wel net iets te zwaar. Maar ook de tent moest vast mee en dat soort dingen, omdat Wes straks ook naar Brisbane komt zonder ons geliefde busje. We hebben onze tickets naar Nieuw Zeeland namenlijk geboekt staan om vanaf Brisbane te vliegen, en weer terug te komen in Melbourne. We hopen het busje bij Deon en Kiran in Melbourne te kunnen stallen in de tussentijd.

Maandagavond laat reden Wez en Wen richting het vliegveld, net buiten Hobart. We parkeerden het busje vlakbij, om nog een nachtje in m'n vertrouwde slaaphut te kunnen dromen. De nacht was veel te kort en de tijd van het afscheid was dichterbij gekomen. In alle vroegte zette Wez me af op het vliegveld en stapte ik met een dubbel gevoel het vliegtuig in. Ik was blij Lucille en Mark weer te gaan zien, maar het zou wel erg vreemd zijn om zonder Wez te gaan reizen voor een maandje. En ook wel heel spannend!

Ik vloog via Sydney naar Brisbane en genoot van de uitzichten. Oz van bovenaf is erg mooi (misschien toch maar eens die skydive gaan doen in de future?). Op het vliegveld aangekomen bekeek ik de Lonely Planet voor een leuk hostel met werkmogelijkheden en ik koos de Palace Backpackers midden in het centrum.
Toen ik eenmaal buiten kwam, deed ik eerst snel mijn vest uit. Jemig, wat een hitte! Als je van regenachtig weer en nachtelijke vrieskou ineens aan de tropische Oostkust van Australie aankomt, is 28 graden boel veel warm! Het schijnt dat bij jullie in Nederland het zonnetje net zo hard aan het werk is (en dan mis ik de Haagse terrasjes toch zeker wel!).

Een taxibusje bracht mij naar mijn hostel en ik kreeg kamer 107, een dorm met 7 bedden. Ik mocht op de bovenkant van 1 van de stapelbedden gaan wonen nadat ik al mijn balast naar de kamer in had gesleept. Wat doe je dan? Luus en Mark kwamen pas de volgende dag aan, dus besloot ik met mijn mede hostelbewoners kennis te gaan maken, met een pak wijn op het dakterras. Ik ontmoette twee Nederlandse meisjes, Eline en Marion en ook zij hadden wel trek in een wijntje. Aan Nederlanders (en Ieren en Duitsers) trouwens geen gebrek in dit hostel, terwijl we die in de rest van Oz amper zijn tegengekomen. Wij hebben dan ook wel voor de 'road less travelled' gekozen, maar toch. De meiden bleken bevriend met Skijn, een Nederlandse jongen en Paul, uit Engeland. Steeds meer mensen verzamelden zich op het dakterras en de groep maakte het gezellig tot in de vroege uurtjes. Als je alleen reist, is een hostel de uitgelezen bestemming om mensen te ontmoeten. Al voel ik me hier af en toe toch wel een beetje oud, als 26 jarige tussen veelal bijna of net aan twintigers. Maar ach, het is er niet minder gezellig om!

De volgende dag was het Anzac Day (ANZAC = Australian and New Zeeland Army en Marine Force) en vanaf het dakterras kon je mooi de optocht volgen die daarbij hoorde (allemaal oude mannen in uniform...).
Na wat in de stad rondgeslenterd te hebben was het om 4 uur tijd om de trein te pakken. Om 5 uur kwam ik aan op het vliegveld en kon ik Lucille en Mark in mijn armen sluiten! Heel erg fijn om hen weer te zien! Non-stop gepraat de rest van de avond.

Ze boekten op het vliegveld een 4 sterrenhotel en de taxi bracht ons daarheen. Het was niet ver van mijn hostel, dus zij konden ook mijn woonomstandigheden bewonderen. Of ik een nachtje in hun 4 sterrenhotel wilde logeren? Dat hoefden ze mij geen twee keer te vragen!
De lieverds namen me mee uit eten bij een lekker eettentje op een plein en we genoten alledrie van een heerlijk maal. Daarna gingen we nog even naar een Ierse pub waar we al snel gezelschap kregen van een aantal dronken mannetjes in uniform. Deze waren nog niet zo oud, maar wel erg zat. Vooral hun petjes (zie foto) vonden Luus en ik erg leuk.
Zoals gezegd mocht ik bij Luus en Mark logeren (wauw, een echt bed!), maar Luus mocht in het midden. Daar had ze de volgende ochtend wel spijt van, want schijnbaar heb ik haar in mijn slaap een elleboog gegeven en onvriendelijk gezegd: "Ga terug naar je eigen helft!" Arme Wesley zal blijkbaar ook wat te verduren hebben met mijn onbewuste nachtelijke uitbarstingen...

De tijd met elkaar was eigenlijk te kort, maar het was wel erg fijn! De volgende ochtend heb ik ze weer afgezet op het vliegtuig. Dat was wel ff slikken. Na het uitzwaaien was ik echt alleen.

De dag besteedde ik verder aan het zoeken naar werk wat ik de volgende ochtend had: Ik kan morgen beginnen in een Country Pub, in Nindigully, een behoorlijk stuk landinwaarts van Brisbane. De pub is de oudste van Queensland en de enige in het kleine plaatsje. Het einde van de beschaving houdt zo'n beetje op bij Toowoomba, een stad die ik voorbij kom onderweg naar het outback plaatsje waar ik de komende 6 weken zal gaan verblijven. Ik kan daar werken tegen kost en inwoning en krijg per uur betaald! Voor minimaal 30 uur per week zal dit dus een leuk spaarpotje worden! Als het echt zo ver van de beschaving is (Nindigully heeft 1 pub, twee huizen en 6 inwoners!!!!), zal ik wel weinig kansen hebben om mijn geld uit te geven. Hoogstwaarschijnlijk zal ik ook even niet meer op het internet te vinden zijn de komende paar weken. En via mijn toch altijd al zo moeilijk te bereiken mobieltje wordt het denk ik ook erg moeilijk om contact met mij op te nemen...

Vandaar dit uitgebreide verslag, zodat jullie in ieder geval weten waardoor het komt en weer een beetje op de hoogte zijn van mijn doen en laten. Voor de zekerheid, is hieronder de fax en het telefoonnummer van de pub (je weet maar nooit):

Ph: (07) 4625 9367
Fax: (07) 4625 9679

De volgende keer doet Wesley weer uitgebreid verslag van zijn avonturen in Tasmanie, totdat we elkaar weer in de armen kunnen sluiten hier op het vaste land.

Cheerio, mates!