wat vooraf ging...

Zoals de meesten van jullie nu waarschijnlijk wel zullen weten, ben ik weer terug in Nederland! Na het laatste bericht werd het weer eens lang stil, zijn wen en ik zelfs nog ff in nederland geweest, en hebben nog een paar supermaanden samen gehad. Hierdoor kwamen we nauwelijks toe aan blogjes schrijven, maar tussen het werk door in de wijnkelder in St. George (waar Wen de komende tijd nog zal vertoeven) had ik al wel een verhaal in retroperspectief geschreven van Wen's vlucht naar Brisbane tot onze vlucht samen terug naar Nederland...


Nadat we een paar erg drukke, maar erg leuke dagen samen hadden doorgebracht, stond ik in de ochtendschemer onder de verkeerstoren van het Hobart Airport. Dit schattige luchthaventje had maar liefst twee (!) terminals, en vanaf de heuvel waarop de verkeerstoren stond had ik vol zicht op het vliegtuig waarin wen zometeen waarschijnlijk lekker verder zou pitten. Nadat ik het vliegtuig over de bergen en in de wolken zag verdwijnen, ben ik Hobart maar in gegaan. Het was pas net 7uur geweest, en werk zat er voor mij vandaag nog ff niet in :P. Op de Salamanca Markt had ik eerder al eens een paar kunstenaars gesproken, en spraken vol lof over de ‘School of Arts’ in het pitoreske haventje. Na een snelle rondleiding door een mid-veertiger leerling uit Duitsland, was ik erg onder de indruk van de school. Daarna kon ik zelfs een kennismakingsgesprek met de decaan houden, wat me een grote stap dichter bij mijn studiekeuze zette.



De dagen die volgde waren meer van hetzelfde; vroeg op om de kou te trotseren, een goede dag werk binnenhalen en ‘s avonds relaxen aan het kampvuur, of in de hooischuur. We kwamen erachter dat de kou om in te werken helemaal niet zo vervelend was toen de dagen wat natter en grijzer werden. Herfst had nu echt zijn intrede gedaan, en alles voelde erg Nederlands aan… Uiteindelijk kwam er van thuis het nieuws dat het met mijn opa erg slecht ging, en heeft mijn verzekeringsmaatschappij een vlucht terug naar Nederland voor mij en Wen geregeld. Natuurlijk wou ik zo snel mogelijk naar huis, maar het feit dat Wen zo’n 2000km ten noorden van mij zat, maakte het niet veel makkelijker. Uiteindelijk leek het me wel haalbaar een week later op zaterdag in Brisbane op het vliegveld te zijn…



Scottie had intussen ook zijn zakken vol van het werk, maar helaas hierdoor al zijn geld opgedronken. Tijdens het weekend hebben we toen besloten dat Scott met mij mee zou rijden in plaats van naar huis te vliegen. Dat was ook lekker qua benzinekosten, plus dat ik het busje bij hem kon laten staan in Merrigum terwijl we terug naar Nederland zouden gaan.



Een trip waarvan ik dacht dat ik hem nooit meer zou doen volgde; na een afscheidsweekendje in het hostel, alles gepakt en klaar om te gaan vertrokken we op dinsdagochtend vanuit Geeveston op weg naar Devonport; zeg maar van zuid naar noord Tasmanie. Tickets voor de boot moesten we wel nog even reserveren in Huonville, wat gelukkig nog kon voor die dag. Een halve dag rijden later kwamen we net op tijd aan in de haven, waarna een relaxte overtocht van zo’n 10 uur erg welkom was. Omdat het laagseizoen was, zaten we voor de helft van de prijs op het luxe dek; eerste rij stoelen achter een gigantisch raam achterop het schip. Na aankomst in Melbourne zijn we toen naar Merrigum gereden, waar ik mijn dag vulde met Backpackje inpakken en een vlucht boeken voor de volgende dag. Nog maar drie dagen verwijderd van de deadline, werd het allemaal steeds spannender. Wendy moest ook nog vanuit de outbackpub waar ze aan het werk was terug de stad in komen, wat alleen kon door een bus te reserveren die twee keer per week door het ‘stadje’ heen kwam. Het leek me alleen veel leuker om haar persoonlijk op te halen, plus met een lease-auto van het vliegveld zouden we niet zover hoeven zeulen met onze spullen na het inleveren ervan.



Donderdagochtend nam ik om 8uur s ochtends een bus vanuit Merrigum naar Melbourne. Normaal gesproken zou deze rit met de auto iets meer dan twee uur hebben geduurd, maar de bus slingerde langs alle kleine dorpen en gehuchtjes en sloot aan op het meest noordelijke station van Melbourne, wat nog eens een extra uur reistijd was. Mijn vlucht zou om twee uur vertrekken vanaf Melbourne, en het was al bijna 1uur toen ik uiteindelijk in het centrum was om een shuttlebus te nemen. Ik had er echter niet op gerekend dat Melbourne twee vliegvelden had, dus zweette peentjes in de bus op weg naar het waarschijnlijk-goede-vliegveld.



Met nog 15 minuten te gaan tot de vlucht zou vertrekken, bleek de baggage check-in al een half uur geleden dicht te zijn gegaan, maar omdat het een binnenlandse vlucht was kon ik die van een uur later nemen. Eindelijk tijd voor een hap eten! Na een kort vluchtje stapte ik een uur later dan gepland uit in Brisbane! Nu nog even mijn autootje ophalen, Wen ophalen en we zijn er… Helaas kon ik de auto niet meekrijgen, omdat ik deze met de creditcard van Lynton, onze baas in Merrigum, had geboekt online. Ik moest de card namelijk fysiek bij me hebben. Na bijna een uur de opties doorgenomen te hebben wat bijna op niets uitliep, is toen via fax en getelefoneer naar Lynton alles toch goed gekomen. Het was intussen alweer een uur of 7, wat enige drukte in hartje Brisbane als gevolg had. Mij werd ook op het hart gedrukt dat van de ongeveer 500 km bush-road die ik voor de boeg had, zo’n 350 km ervan vol zou zitten met kangoeroes. De eerste 200 km waren prima; de grote road-trains zorgden ervoor dat de wegen vlekkeloos begaanbaar waren. Intussen hing Wen al vol spanning met de rest van de barstaff inclu eigenaren ieder half uur aan de telefoon, om te zien hoever ik was. Met regelmatige stoppauzes reed ik om 2 uur snachts een pikkedonker NindiGully binnen! De spanning (en biertjes van van de voorgaande 5 uren) waren blijkbaar iedereen te veel geworden; de staff was naar huis, de eigenaren naar bed en wen was in slap gevallen voor de tv. Na een paar keer bellen naar haar gsm, konden we elkaar weer in de armen sluiten!


Onze vrijdagochtend begon ergens halverwege de dag, na een lekker lang uitslapen. De lange reis had zijn tol geeist, dus werd ik getrakteerd op de Gully Special; een kilo T-Bone Steak met garnituur & mash! Het was een huis-uitdaging voor iedereen dat, wanneer je het bord leeg at, een gratis biertje de beloning zou zijn. Een vol uur, een vol bord plus een gratis biertje later moest ik even uitbuiken terwijl wen haar spullen bij elkaar sprokkelde. Na nog een kort afscheid aan de bar vertrokken we met de schemer op weg naar Brisbane. Een ontspannen rit volgde, waarbij we besloten onszelf zo’n 150km voor eindbestemming een goede nachtrust te nemen in een Motel in Toowoomba. De vlucht zou de volgende dag immers pas om 2 uur vertrekken, en we hadden nog maar een korte afstand te gaan…



Na een heerlijke avond met en-suite badkamer, whirlpool, TV en een gigantisch bed, reden we om 11uur weg. Het werd redelijk spannend omdat het vliegveld vinden iets lastiger bleek dan verwacht. En toen we het gevonden hadden, waren we vergeten dat de auto met volle tank afgeleverd moest worden. Tot overmaat van ramp duurde het papierwerk, het vinden van een trolly en de juiste terminal net iets te lang, zo bleek bij het inchecken van de baggage… net 10 minuten geleden gesloten, déjà vu? Helaas bleek het overboeken naar een volgende vlucht iets lastiger, omdat er maar 1 vlucht per dag naar Singapore zou gaan, en er een aansluitende vlucht voor ons van Singapore naar Amsterdam klaar zou staan. 24 uur op Brisbane airport volgde, waarin we met de regelmaat van de klok contact hadden met de verzekering om deze bende op te lossen. Met dank aan onze oorspronkelijke tickets terug, wat creativiteit met de ‘gemiste’ vluchten en de inzet van een fantastische medewerker van Elvia, hadden we een vlucht terug op zondag, een overnachting plus volle dag in Singapore, en een overbruggende vlucht van Singapore naar Bangkok.



In Singapore besloten we om voor het goedkoopste hotel te gaan wat we op het vliegveld konden vinden, en bleek in de ‘red light district’ van de stad te zijn. Het bleek allemaal nog braver te zijn dan Amsterdam, en de mensen in restaurants en bars waren ontzettend vriendelijkheid en gastvrij! Na een dag rond te hebben getourd met de metro en taxi’s, en een paar uur in de betere buurten van de stad te hebben rondgewandeld, namen we een taxi terug naar het vliegveld. Na al deze luxe voor zo weinig geld, hadden we nog steeds voldoende om een maaltijd te pakken voor vertrek, en hebben we een leuk tijdverdrijf gevonden aan een testbar van Absolut Peach, met een gezellige barmeid.



Wellicht was het de vermoeidheid, of het constante tijdsverschil, van 4 verschillende vliegvelden, maar Heathrow leek na 24 uur Brisbane Airport, groot maar gezellige Singapore Changi en gigantische Bangkok Airport het lelijkst, onoverzichtelijkst en drukst. Na een kort vluchtje door dichte bewolking en slecht weer, kwamen we aan in ons mooie, grijze, knusse, beton-en-asfalt landje!