Een stukje geschiedenis...

Onze vriend Scottie, een Schot die de laatste twaalf jaar in Australie heeft gewoond en zijn brood verdient met fruitplukken het hele jaar door, hebben we meegenomen van ons vorige baantje op onze reis door Tasmanie. Hij heeft ruim twee decennia ervaring met orchards, en is zelf al een paar keer naar Tasmanie afgereisd om wat te werken. Al met al een handige gids gebleken, zowel geografisch als wat slechte (qua fruit, faciliteiten en betaling) orchards betreft.
Scott hebben we leren kennen terwijl we fruit plukten in Young, en met wie we aardig wat avonden gevuld hebben samen met de andere pickers onder het genot van wat muziek en een glaasje. Scottie was ook van de partij toen Trevor, de man bij wie we in Young bijna een maand hadden ingewoond, ons meenam op een vis- en campeervakantie aan het grote meer van Talbingo.

Toen we Young verlieten na een ontzettend warme (qua sfeer, maar vooral qua temperatuur!) kerst, zette onze reis zich voort naar Melbourne. Een smsje van onze franse huisgenoten uit Bondi vertelde ons dat zij zich op dat moment ook in Melbourne bevonden, en nodigde ons uit voor een Pre-Jaarwisseling-Drinksessie in het appartement van een vriendin van hun. Dit resulteerde in een soort van houseparty, zij het met slechts zeven mensen, die zich voortzette tot 2 januari. In de tussentijd hebben we een geweldige jaarwisseling gehad op het strand van St Kilda, waar DJ’s draaiden en iedereen dronk en genoot van de warme avond aan het water.

Na al deze feestelijkheden was het weer tijd voor de orde van de dag; de financiele schade aanvullen! Dankzij een tip van twee duitse meisjes vonden we een overdekte parkeerkelder/-gebouw, waar we voor zes dollar per dag ons busje konden stallen. Het mooie van dit gebouw was, gezien dit eerder een BMW garage/showroom/kantoor was geweest, er wc’s, een keuken en allerlei lege kantoorruimtes waren met electriciteit en stromend water. Vanuit deze terugvalbasis zijn we op zoek gegaan naar werk, en na wat mislukte baantjes uiteindelijk terechtgekomen bij St. Kilda Marketing.

Dit was een marketingbedrijf waarvoor we deur-aan-deur Groene Energie probeerden te verkopen. Na twee weken hebben we daar veel leuke mensen leren kennen, waarmee we veel lol hebben gehad, maar zijn we erachter gekomen dat dit werk ons geen goude bergen ging opleveren. We konden wel bij een collegaatje, Margot uit Ierland, een weekend logeren (YES! Douche, bankstel, en ontzettend veel gekke Ieren in het pand!), en Dion heeft ons, nadat we alledrie hadden besloten ontslag te nemen, twee weken in zijn appartement gehad. Hij en Kiran, zijn vriendin, zijn twee studenten aan de Melbourne Uni en probeerden wat geld te verdienen in de (3 maanden durende) zomervakantie. In de twee weken dat we daar verbleven hebben we veel gerelaxt, een aantal keren de stad ‘s avonds onveilig gemaakt, maar vooral geprobeerd werk te vinden. Uiteindelijk kwamen we uit op nog maar wat fruitplukken, want wij moesten nog 6 weken in totaal vervullen om een tweede werkvisa te kunnen aanvragen en hun leek het een leuke ervaring.

Na wat zoekwerk in de buurt van de stad zagen we dat het perenseizoen net begonnen was, en er veel werk in Shepparton-regionen te vinden was. En toevallig was dat precies waar Scottie woonde (in Merrigum om precies te zijn), dus namen we contact met hem op. Hij vertelde ons dat op de boerderij waar hij het meerendeel van het jaar in een caravan woonde, veel werk was. Hierop propte we Deon en Kiran op de achterbank, en reisden we een goede 200 km terug noordwaarts. Op de boerderij hebben we toen ons kamp opgezet; Deon en Kiran sliepen in onze tent, wij in ons busje, en na het werk zaten we gezellig samen in Scott’s caravan TV te kijken of PS2 te spelen. Deon en Kiran hadden het na anderhalve week gezien, waarna we dus de overige weken met zijn drietjes overbleven met de organische peren. Wel hebben we veel lol gehad met de overige plukkers; onze twee nederlandse buurjongens Martin en Wilard, het nog-gestoorder-dan-ons Duitse stelletje Flo(rian) en Chrissie, en het Aussie-NewZealand koppel Karmen en Aaron. Ook zijn we nog een paar keer terug naar Melbourne afgereisd, om te feesten met Dion en Kiran, Margot en toen we na 6 weken werk voorgoed Merrigum verlieten, hebben we zelfs nog een avond doorgebracht met Evert, die ter gelegenheid van zijn zus’ huwelijk even in de buurt was!

Tijdens het werk in Merrigum waren we aan het bedenken wat de volgende stap van onze reis zou zijn, en Scott vertelde ons over de appels op Tasmanie. Het werk zou ideaal zijn na de peren, omdat het ongeveer hetzelfde is maar er veel meer in te verdienen valt, plus het eiland deze tijd van het jaar het best is (qua toerisme, prijzen en het weer). Door ons was Scott’s reislust ook weer opgewekt, dus besloten we hem mee te nemen. Al met al is het leven in een caravan voor het merendeel van het jaar ook maar saai, en omdat hij zo goed was ons zo lang in zijn huisje toe te laten konden we zo mooi wat terugdoen.

Wat ons brengt tot twee weken geleden, toen we in Port Melbourne op de Spirit of Tasmanie stapten voor een twaalf uur durende boottocht naar het eiland. Dit hield het midden tussen een Ferry en een Cruise, behoorlijk luxe maar erg duur. Op de boot werden we verrast door de Nederlandse boys, die op die dag ook een last-minute kaartje geboekt hadden. Leuke cruise, waarna onze wegen weer scheidden omdat zij het voor elkaar hadden gekregen geld te sparen en wij (doordat we erg veel kosten aan bijvoorbeeld de auto, plus nog wat gaten hadden te dichten van de tijd dat we niet werkten) gelijk weer op zoek moesten naar werk. Op de boot leerden we Dennis en Paco (Pascaline) kennen, een Canadees en een Francaise, die hun weg door Australie hadden gelift. Zij waren ook van plan naar werk te zoeken, dus boden wij ze een rit aan. Wij voorin, Scott, Dennis en Paco op de achterbank, en een stapel spullen die de volledige achterkant (en het dak) van de auto vulde, gingen vervolgens onze missie aan. De eerste dag hadden we al geluk; een grote orchard in Sassefras had werkers nodig. Helaas geen campeerfaciliteiten, maar een Rest Area langs de snelweg dicht bij werk bood uitkomst. Na een dag werk besloten we dat iedere ochtend kamp opbreken toch niet erg relaxt was, dus reden we verder landinwaarts nadat we in het midden van het land, nabij Launceston, een andere orchard hadden gevonden. Deze orchard had echter verschrikkelijk fruit, dus voordat de ochtend voorbij was waren we alweer op weg. Dit keer naar Hobart, de zuidelijk gelegen hoofdstad van Tasmanie. In plaats van de snelweg besloten we echter een toeristische route te nemen, die uiteindelijk over een bergrug bleek te gaan. Na een hel van een rit, waarbij we de motor van het zwaarbeladen busje bijna hadden gekookt, stopten we uiteindelijk aan het prachtige Great Lake voor de nacht. De volgende ochtend reden we verder, stopten in Hobart voor een paar uurtjes, en reden verder het platteland weer in (voor zover je daarvan kunt spreken waar geen enkel stuk land plat is, en geen enkele weg recht). We bleken in de juiste streek voor werk, echter een week te laat.

Veel farmers hadden al genoeg personeel, maar in de tussentijd veel telefoonnummers verzameld en uiteindelijk terechtgekomen op een klein campeerveld in Franklin en vervolgens Geeveston, wat ons brengt tot het heden. Dennis en Paco en Scottie leven in hun tentjes op het veld, en wij rijden iedere ochtend uit naar werk. Voor de komende weken lijkt het erop dat we eindelijk veel geld gaan verdienen, en vooral ook veel gaan zien wanneer het werk tussen de twee boerderijen niet precies aansluit. En met toegang tot het worldwide web via breedband voor slechts een dollar per uur, is zelfs contact met de buitenwereld en met name ons thuislandje gedaan in een handomdraai. Dus voor iedereen die mij en wen al zolang niet meer gezien en gehoord hebben, en met name de mensen die hebben geprobeerd ons te bereiken al die tijd: tijd om wat schade in te halen! ;)