Australia's Wildlife

Daar sta je dan... in het wildwest stadje Young, zonder internet. En iedereen vraagt zich af of we nog leven!
Ons laatste bericht kwam vanuit Cronulla, waar we bij onze ex-collega Jeff een weekje hebben gelogeerd. Sindsdien is het lang geleden dat we een computer konden aanraken.

Vanuit Cronulla vertrokken we op 22 oktober naar Wollongong, ten zuiden van Sydney. Daar hebben we de nacht doorgebracht in ons rustieke busje, om de volgende ochtend de reis voort te zetten via Port Kembla, naar Shellharbour. Omdat we het wel een fijn idee vonden om fris verder te reizen, hebben we de middag daar besteed aan zwemmen in de 'rockpool' (een zwembad aan de rand van de zee, uit de rotsen gehouwen en gevuld met... zeewater!) en al zonnend op het gras, onze route te bepalen. De dag ervoor hadden we de Harvest Hotline gebeld, om uit te vinden waar er fruitplukwerk te doen was. Zij hebben ons verwezen naar Young, waar het kersenplukseizoen een week later zou beginnen. Dus onze bestemming was duidelijk, nu nog bekijken hoe we er, met zoveel mogelijk bezienswaardigheden op de route, konden komen.

Na een koude douche zetten we de reis voort naar Kiama, om daar het beroemde 'Blowhole' te bekijken. Dit is een gat in de rotsen waar zeewater door naar boven spuit, soms wel tot 60 meter hoog. Die dag kwam het niet verder dan 2 meter, maar we hebben ervan genoten.

's Avonds kwamen we laat aan in het Booderee National Park, waar we een plekje vonden op de camping. We hadden gelezen dat aan dit park 1 van de witste zandstranden van de wereld lag (Jervis Bay), en we wilden weten of dat waar was. In het donker ontmoetten we een Nederlandse jongen vergezeld door een Duits meisje, die net een kampvuur hadden aangewakkerd. We deelden de picknicktafel met hen en werden al snel bijgestaan door een Possum, met haar jong. Deze dieren zien er erg knuffelbaar uit, maar willen niet anders dan je eten onder je neus vandaan jatten. Dus werden onze knakworstjes al snel van de tafel afgegrist en moest ik het gevecht met de moeder aangaan toen zij besloot om de lege broodzak mee te nemen (ik wilde niet
dat ze erin zou stikken). Die beesten zijn nog sterk ook! Na haar nederlaag geaccepteerd te hebben, droop de moeder af met haar jong en konden wij ons avondmaal
afmaken.

De volgende ochtend hebben we ons vermaakt met een beetje jammen op de gitaar na het ontbijt. Daarna hebben we onze stoute (wandel)schoenen aangetrokken om een aantal wandeltochten door het mooie park te maken.
Er waren verschillende routes die we konden nemen, en we kozen ervoor te beginnen met die van de Botanical Gardens. De zogenoemde Laketrail voerde ons door het regenwoud en een meertje, waar kangaroo's langs het
water hopten. Eindelijk levende! We hebben op de wegen door Oz al aardig wat roadkill gezien, de Ozzies hebben het namenlijk niet zo op kangaroo's, ook al is het hun nationale symbool. Maar deze hopten nog vrolijk rond.

De volgende tocht leidde ons naar Cave Beach, een prachtig langgerekt en bijna verlaten strand, met een rotsklif aan de zijkant. In dat klif zat een tweetal
ondiepe grotten, vandaar de naam van het strand. We beklommen de rotsen om over zee naar de net aangekomen surfers te kijken, in de hoop wat van hun truukjes te leren. Daarna zijn we teruggegaan over de rotsen om via het moeras Ryans Swamp naar een ander mooi afgelegen strand te wandelen. Zo goed als verlaten, de stranden daar, en zo mooi! Onderweg kwamen we nog een Porky-Pine tegen, een soort kruising tussen een egel en een stekelvarken, met een lange puntneus.

Na al het gewandel werd het donker en was het tijd om terug te gaan naar de camping. De houtBBQ werd aangewakkerd en we werden vergezeld door een drietal jongens uit Cronulla(!), die ons wat sausages aanboden.
Onze rijsttafel deed er erg lang over om warm te worden, dus dat was een welkom voorgerecht! Na het eten waren we eigenlijk wel gaar genoeg om de bus in te duiken, maar de jongens uit Cronulla haalden ons over om mee te doen met hun drankspelletje "Kings" (een aanrader, erg grappig!). Een boel bier en Bourbon later, mochten wij deelnemen aan hun jaarlijks
terugkerende ritueel: een Bonfire (vreugdevuur) op het strand. Wesley bleef onderweg naar het strand met zijn broek aan een boomstronk boven een greppel hangen en scheurde de achterkant ervan open. Pas daarna zag hij dat hij ook via een
bruggetje had kunnen lopen... Maar het vreugdevuur was er niet minder om! Nadat het vuur gedoofd was en iedereen aardig verdoofd was, keerden we terug naar de
camping voor een welverdiende nachtrust.

De volgende ochtend waren de jongens al vertrokken toen we ons busje uitrolden. Gelukkig was er een kangaroo naast ons busje aan het grazen, om ons gezelschap te
houden. Tijdens het ontbijt waren de felgekleurde vogels verder niet te verlegen om onze picknicktafel te bewandelen en van ons brood te genieten.

Na nog twee stevige wandelingen en een rotsbeklimming later reden we terug in de richting van Sydney, via Budderoo National Park. Onze bestemming was de gratis
kampeerplek op het Barren Grounds Birds Observatory, ons aanbevolen door de reisbijbel Lonely Planet. Helaas hadden de
schrijvers het mis: Het was daar zelfs verboden te kamperen! Dus terug de lange bochterige weg van de berg naar beneden af met ons zwaarbeladen busje, totdat er rook onder de voorwielen vandaan kwam. Al dat gerem bergafwaarts deed de remblokken geen goed! Ons geluk bij een ongeluk was dat er een hotel stond in de middle of nowhere, maar wel vlak naast onze noodgedwongen parkeerplek.

In ons busje de nacht doorgebracht bij het hotel, toch wel wat wrang als je weet dat er vlak naast je echte bedden te vinden zijn...

Voor nu is dit de update tot zover. We hebben het maar even opgedeeld in weken, omdat het anders zo'n enorm lang stuk wordt om te lezen in 1 keer. Wesley schrijft het volgende stukje, vervolgens ik weer, net zolang totdat jullie weer helemaal op de hoogte zijn!

Inmiddels zijn er ook al weer wat foto's geupload op http://thawez.bebo.com. Langzaam maar zeker worden wij weer digitaal... en jullie weer op de hoogte gebracht!

Cheerio!